“Hij gaf me een uppercut van geluk!”: “Top Chef” biedt een vliegende kwartfinale

"Terug aan het werk, ik ben klaar om te vechten." Met zijn enthousiasme en zijn lachende ogen keert Charlie terug naar de "Top Chef" -competitie. Vier weken nadat de heethoofd van de culinaire competitie zijn plek niet op het spel zette dankzij de twee favorieten van de Michelin-inspecteurs, keert hij terug naar de kooktoestellen voor de kwartfinale tegen Grégoire, Ilane en Quentin met een helder en duidelijk idee: rechtstreeks naar de halve finale...

Tegenover Alexandre Mazzia, de eerste ster van de avond die hen uitdaagde, strijden ze met het thema verbrand eten. Charlie kiest voor de rauwe optie, "schilderen in de natuur", zoals hij het zelf graag noemt. Hij dompelt een hele kool een half uur lang in de gloeiende kool en serveert een plakje met een gebrande sinaasappelsaus en een melkzuursaus. Basta. Quentin presenteert een bereiding met zeesmaak: een gebrande citroen met een gedroogde oester, een rauwe en een gebrande oester, afgetopt met gekarameliseerde room.

"Ik kwam via de achterdeur binnen en ze zeiden dat je eerste kans je laatste is ," herinnert Ilane zich, vastbesloten om het momentum van zijn overwinning van vorige week voort te zetten. Hij stelt zich een marmering van kabeljauw voor, gekookt in zout en suiker, als symbool voor het land dat door de branden thuis is gebarsten. Het zal ook vis zijn, voor Grégoire, en helemaal verbrand. Zeebaars gekookt in gepofte schubben, puree van verbrande artisjok, verbrande vinaigrette, verbrande koffie...

"We hebben niet om een ​​aangebrand gerecht gevraagd," waarschuwt Fréchon. "Het moet een smaakmaker in het gerecht zijn. En bovenal, het moet lekker zijn," benadrukt hij. De kauwgom van de vorige keer heeft hem ingeënt... "Met Grégoire gaan we ze allemaal één voor één aanbranden!" roept de Beste Werker van Frankrijk iedereen toe.

Staand, gebogen over zijn tafel, proeft en prijst Mazzia het werk, "aangenaam verrast door het niveau." Charlie's chou'range wint. "Kool is het moeilijkst te verbranden," merkte hij op. "Het is een groot risico (...), 99% van de mensen zou het niet doen." Hij doet het toch. "Petje af, het is een opmerkelijk gerecht."

Een winnende return voor Charlie. "Ik denk dat ik een geluksster heb, mijn hart bonkt, godverdomme," zegt hij, al in de halve finale. Er zijn nog twee plaatsen te winnen en twee rondes. De volgende wordt een van de spannendste van het seizoen. Tegenover hen staan ​​Arnaud Donckele en Arnaud Lallement, die negen sterren hebben en om een ​​nieuwe wending vragen. Precies dat.

Je zou de opgetrokken wenkbrauwen en de pruillip van Éric Fréchon moeten zien wanneer Grégoire hem vertelt dat hij overweegt om volledig plantaardig te gaan eten. "Dat had ik niet gedaan," zegt hij kritisch, wat zijn kandidaat van zijn stuk brengt. Quentin deconstrueert het vleessap door elk van de vier elementen – rundvlees, wortel, ui en selderij – te presenteren in vier sauzen, gepresenteerd in omcirkelde cirkels, als een schietschijf. In het midden een in rundervet gegrilde biet.

Trots op zijn roots kiest Ilane voor een heruitgevonden bouillabaisse met alle kenmerken van evenzoveel sauzen: rouille, dragonolie, geroosterdbroodemulsie, sinaasappel- en grapefruitgel, allemaal geprojecteerd op zijn zeer conceptuele, zeer grafische bord, het mooiste van de drie. Mooi en goed. Hij raakt de spijker op z'n kop met zijn "klassieke maar gemoderniseerde score", benadrukt Donckele.

Grégoire luisterde naar Fréchon en maakte apart een saus van rode mul, een gevogeltejus en een saus van wortels, die hij mengde tot een surf-and-turfgerecht. "Het is lekker, het explodeert, het stuitert, het matcht," zegt Donckele onder de indruk.

Quentins gelaagde saus maakt de proeverij compleet. "Een echt avant-garde gerecht", aldus Lallemand. De keuze is moeilijk. "Ik was overdonderd door elk bord", bevestigt Lallemand. Uiteindelijk wint Quentin. "Het was Mike Tyson die me een enorme oppepper gaf", zucht Donckele, verbaasd...

Na wekenlang tegen elkaar te hebben gestreden in "De Verborgen Brigades", bevinden Grégoire en Ilane zich in de eliminatieronde: drie kwartier zoete wentelteefjes. "Vandaag ga ik iets stouts doen!", zegt Grégoire, die het zekere voor het onzekere neemt en zich troost met zijn jeugdrecept, met brioche, citruscompote, vanilleslagroom en limoen... "Vanavond is het weer Parijs-Marseille Álsico, en ik hoop dat Parijs wint," zegt hij.

Ilane daarentegen houdt niet van wentelteefjes... "Mijn grote zwakte is bakken," zucht hij. Dus breekt hij de traditie en plant drie broden, drie verschillende vullingen: venkel, sumak en anijs... Zijn trilogie en het werk dat hij erin heeft gestoken, maken indruk op Stéphanie Le Quellec en Philippe Etchebest, die blind proeven, maar de smaak mist zachtheid. In tegenstelling tot die van Grégoire, "minimalistisch", maar "goed geweekt".

Ze merkt op dat "er geen risico's worden genomen." "Het risico is dat je geen enkel risico hebt genomen," benadrukt Etchebest. En ze hebben zich kostelijk vermaakt. Grégoire passeert, hij is opgetogen. "Ik kom een ​​beetje terug uit de hel, het is een geweldige wraak... Ik ben als negende geëindigd, ik heb me vijf keer op rij gekwalificeerd voor Hidden Bridges , twee overwinningen op rij," waardeert hij.

Ilane, die naast hem zat, at geen wentelteefjes en keek somber, "gefrustreerd dat hij niet helemaal was gegaan." "Je hebt me laten trillen, dromen, goed gedaan, je kunt trots zijn op je reis," zei driesterrenchef Fabien Ferré tegen hem.